مصدر میمی از دیدگاه علما صرف، نحو و تفسیر، اسمی است که معنی آن شبیه مصدر أصلی، همراه با قوَّة دلالت وتأکید بوده، و علاوه بر حدث، غالباً بر نهایت امری نیز دلالت دارد. بررسی تحلیلی- توصیفی ترجمه‌های معاصر قرآن کریم، از مصدرهای میمی سوره بقره، در سه شیوه تحت اللفظی از ابوالحسن شعرانی، تفضیلی از مهدی الهی قمشه ای، عبدالمحمد آیتی و محمدرضا صفوی، و وفادار از ناصر مکارم شیرازی، مهدی فولادوند، مصطفی خرمدل، ابوالفضل بهرامپور، نشان میدهد که در همه این ترجمهها معنای اصلی مصدر میمی مغفول واقع شده، و ترجمه امین یا وفادار تا حدودی به معنای اصلی مصدر میمی، که همان نهایت و سرانجام امر است، اشاره دارد.
احمدی بیغش, خدیجه. (1399). تحلیل و بررسی برخی ترجمه های مصدر میمی. دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 2(سال دوم،شماره 3،پاییز و زمستان 1399), 98-112.
MLA
خدیجه احمدی بیغش. "تحلیل و بررسی برخی ترجمه های مصدر میمی". دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 2, سال دوم،شماره 3،پاییز و زمستان 1399, 1399, 98-112.
HARVARD
احمدی بیغش, خدیجه. (1399). 'تحلیل و بررسی برخی ترجمه های مصدر میمی', دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 2(سال دوم،شماره 3،پاییز و زمستان 1399), pp. 98-112.
VANCOUVER
احمدی بیغش, خدیجه. تحلیل و بررسی برخی ترجمه های مصدر میمی. دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 1399; 2(سال دوم،شماره 3،پاییز و زمستان 1399): 98-112.
)