مباحث بسیاری در کتب گوناگون نسبت به جایگاه تفسیر و تأویل در قرآن‌کریم مطرح شده است؛ اما از لحاظ ارتباط معنایی آنها کمتر توجه شده است به گونه‌ای که تاکنون احساس خلاء رسیدن به پاسخی مناسب در این رابطه به خوبی مشخص و هویدا است. ولذا در این مبحث تلاش شده است که با مراجعه به کتب کهن موضع این دو روشن گردد و همچنین در این راه از آثار جدید نیز استفاده شده است؛ البته مسلماً به جهت نوشتن مقاله کوتاه درباره این مطالب از به‌کارگیری منابع گسترده کاسته شده و سعی در دسته‌بندی کردن آنها به صورت فشرده وکاربردی نمودن این مختصر شده است. این تحقیق به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است. به نظر می‌رسد برای فهم استعمالات قرآنی، باید مفهوم متبادر زمان نزول را به دست آورد و از بروز اشتباهات حاصل از جابه‌جا کردن معنای زمان نزول با معنای اصطلاحی حادث پس از عصر نزول را، جلوگیری نمود و همچنین باید توجه داشت که واژه تأویل در سیر تطور تاریخی خود معانی چندی یافته است.
کلباسی, فهیمه. (1401). ارتباط معنایی تفسیر و تأویل. دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 4(سال چهارم،شماره 7،پاییز و زمستان 1401), 111-130.
MLA
فهیمه کلباسی. "ارتباط معنایی تفسیر و تأویل". دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 4, سال چهارم،شماره 7،پاییز و زمستان 1401, 1401, 111-130.
HARVARD
کلباسی, فهیمه. (1401). 'ارتباط معنایی تفسیر و تأویل', دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 4(سال چهارم،شماره 7،پاییز و زمستان 1401), pp. 111-130.
VANCOUVER
کلباسی, فهیمه. ارتباط معنایی تفسیر و تأویل. دو فصلنامه علمی مطالعات میان رشته ای تفسیر, 1401; 4(سال چهارم،شماره 7،پاییز و زمستان 1401): 111-130.
)